Με πικραίνει που οι άνθρωποι ξεχνούν τι τους πρόσφερες κάποτε…

Ξέρεις , ξεχνούν οι άνθρωποι τελικά τι έκανες κάποτε για αυτούς. Είναι αχάριστα όντα και αυτό με πικραίνει αφάνταστα. Πάντοτε πίστευα στην καλοσύνη και στην αθωότητα που τους διακρίνει. Ονειρευόμουν την ανιδιοτελή τους αγάπη , οραματιζόμουν την θετική τους πλευρά.

Με πληγώνει που ξεχνούν τόσο γρήγορα. Έρχεται η στιγμή που δε θυμούνται τι τους έδωσες, τις ατελείωτες μέρες και τα βράδια σου που έτρεχες ξωπίσω τους, τον αμέτρητο χρόνο σου που τους διέθετες. Αδιαφορούν αν εσύ κάποτε παραγκώνιζες τα δικά σου θέλω, τότε που έβαζες πάνω από όλα την ύπαρξη τους, που προβληματιζόσουν για εκείνους μονάχα .Και δεν το έκανες για να αποδείξεις τίποτα.

Απλά έτσι επιθυμούσες και έτσι έπραττες. Αγάπη ένιωθες και όχι ανάγκη, τίποτε άλλο. Άλλες φορές νομίζεις μήπως έπαθαν κάποια παροδική αμνησία και εύχεσαι μήπως είναι προσωρινό.
Έχω παράπονα που με πνίγουν. Μα τι ειρωνεία, άνθρωποι δικοί σου, ξεχωριστοί στην καρδιά σου, άνθρωποι που τόσο αγαπούσες , που κάποτε θα έπεφτες στη φωτιά για χάρη τους. Με πονά πολύ. Με πληγώνουν και με ματώνουν οι πράξεις τους, η αδιαφορία τους Οι δικοί σου άνθρωποι που κάποτε τους δώριζες απλόχερα την ψυχή σου, να σου γυρίζουν δίχως άλλο την πλάτη. Δε βρήκα τρόπο να το αποδεχτώ, ούτε καν να τους δικαιολογήσω δε μπορώ. Ίσως γιατί δεν σκέπτομαι έτσι, ίσως γιατί μεγάλωσα με αξίες που ακόμα κουβαλώ βαθιά μέσα μου.
via