Ο γνωστός αφορισμός του Freud, είναι ο εξής: «Το ερωτικό αντικείμενο δεν το βρίσκεις… το ξαναβρίσκεις!»
«Και πάλι βρήκα τον λάθος άνθρωπο για ν’ αγαπήσω…» Ξέρω, το έχουμε ξαναπεί αυτό, αλλά στον ερωτικό τομέα είναι passepartout, είναι παντός καιρού και παντός… ζωδίου! Ποιος ή ποια από μας δεν το ’χει σκεφτεί ή δεν το ’χει ζήσει; Γιατί να συμβαίνει άραγε αυτό; Τι είναι εκείνο που μας έλκει σε ανθρώπους που σίγουρα δεν είναι οι κατάλληλοι για να βαδίσουμε μαζί στη λεωφόρο της ευτυχίας;
Ξέρετε, κάτι σαν τότε που πέφτουν οι τίτλοι του τέλους στην ταινία, με φόντο το ηλιοβασίλεμα, το ζευγάρι βαδίζει χεράκι-χεράκι προς ένα μέλλον σε αποχρώσεις του …ουράνιου τόξου και είμαστε στη φάση που έζησαν αυτοί καλά κι ελπίζουμε για εμάς… καλύτερα! Κι όμως, το The end σε μας δεν έχει καμιά σχέση με όλο αυτό. Και μετά σου λένε ότι η ζωή γράφει καλύτερα σενάρια…!
Κι όπως η θρυλική σκηνή από το «sex and the city», όπου λέει η μία φίλη στην άλλη, που είναι απογοητευμένη, γιατί και πάλι προδόθηκε από έναν έρωτα, ότι «όλοι αυτοί οι άντρες, αν και διαφορετικοί μεταξύ τους, έχουν ένα κοινό σημείο, εσένα!» Άρα, σε εμάς χρειάζεται να ψάξουμε τι δεν κάνουμε καλά ή τι δεν έχουμε συνειδητοποιήσει και γι’ αυτό κατά κάποιο τρόπο επαναλαμβάνουμε διαρκώς κάποια γεγονότα στη ζωή μας.
Τι υποστηρίζει η ψυχανάλυση;
Κατά τον Freud και άλλους ψυχαναλυτές, όλα έχουν τη ρίζα τους στην παιδική μας ηλικία. Ο Freud το έλεγε: «καταναγκασμό της επανάληψης», η τάση, δηλαδή, να αναπαράγουμε ασυνείδητα τραυματικές καταστάσεις της παιδικής μας ηλικίας. Με κάποιο τρόπο, δημιουργούμε καταστάσεις παρόμοιες με εκείνες που βιώσαμε στην παιδική μας ηλικία και επαναδραστηριοποιούμε τον πόνο μας. Για παράδειγμα, ένα κοριτσάκι που δεν ένιωσε επιβεβαιωμένο από τον μπαμπά του, είτε θα έλκεται από άντρες που θα την απορρίπτουν ή ακόμη κι αν δεν το κάνουν, εκείνη θα νιώθει διαρκώς ανασφαλής και πολλές φορές θα χαρακτηρίζει ως απόρριψή ή ως αδιαφορία συμπεριφορές του άλλου. Ο δρόμος της αυτογνωσίας μακρύς και επώδυνος κάποιες φορές…
Η προσεκτική μελέτη του χαρακτήρα μας , από ψυχαναλυτική οπτική, μπορεί να μας βοηθήσει να εντοπίσουμε τα σημεία-κλειδιά απ’ όπου θα ξεκινήσει η διαδικασία της αυτογνωσίας. Μπορεί πολύ παλιά περιστατικά που βιώσαμε από τη βρεφική ακόμη ηλικία, να έχουν εντυπωθεί βαθιά στο ασυνείδητό μας και να είναι τόσο καλά απωθημένα που για να βρούμε υποψία της ύπαρξής τους θα πρέπει να αρκεστούμε στα γεγονότα που προκαλούμε και βιώνουμε στη ζωή μας.
Κάτι που φοβόμαστε μη μας πληγώσει το προκαλούμε με κάποιο τρόπο στη ζωή μας ξανά και ξανά, μέχρι να πάψουμε να το φοβόμαστε πια. Ξέρετε μια φράση που χρησιμοποιεί ο λαός μας: «παθαίνει κάποιος ό, τι θέλει πολύ κι ό, τι φοβάται πολύ».
Γιατί φοβόμαστε την απόρριψη;
Όταν φοβάσαι την απόρριψη, είναι γιατί στην πραγματικότητα δεν έχεις εσύ πρώτα αναγνωρίσει και αποδεχτεί τον εαυτό σου, ψάχνεις αλλού για αγάπη και τρυφερότητα, γιατί πρώτα εσύ δεν έδωσες την απαραίτητη αγάπη και τρυφερότητα στον ίδιο σου τον εαυτό.
Κι όταν εσύ δεν πιστεύεις, σε κάποιο ασυνείδητο επίπεδο, ότι σου αξίζουν όλα αυτά, νομίζεις ότι θα μπορέσεις ποτέ να τα έλξεις; Στην πραγματικότητα, οι σχέσεις μας, μας καλούν να μάθουμε πράγματα για τον εαυτό μας. Οι άνθρωποι είμαστε κι εμείς ζώα και παρ’ όλο που έχουμε χάσει, σε μεγάλο ποσοστό, την κατανόηση των αισθήσεων μας, ακόμη και χωρίς να το καταλαβαίνουμε συνειδητά, οσμιζόμαστε και επικοινωνούμε σ’ ένα αόρατο επίπεδο μεταξύ μας, σ’ ένα επίπεδο όπου μόνο αλήθεια υπάρχει. Με κάποιον τρόπο, λοιπόν, ο άλλος μας «μυρίζεται», σε ασυνείδητο επίπεδο, ξέρει πολύ καλά, αν και χωρίς να το γνωρίζει συνειδητά ο ίδιος, με τι έχει να κάνει.
Οι λόγοι είναι πολλοί και η διερεύνησή τους απαιτεί χρόνο και πολλές φορές ψυχικό πόνο, επίσης να θυμάστε η κάθε περίπτωση είναι μοναδική.
πηγη
