Της Λίτσας Φιλίππου.
Κλείδωσα τις αναμνήσεις μου σε μία αποσκευή. Τακτοποίησα τις σκέψεις μου σε μία τσάντα. Έβαλα σε μία χειραποσκευή τους στόχους και τα ιδανικά μου. Έκδοσα στην αξιοπρέπεια μου εισιτήριο χωρίς επιστροφή. Αποχαιρέτησα ό,τι μείωνε και έφθειρε την ύπαρξή μου. Και επιβιβάστηκα στο αεροπλάνο της αυτογνωσίας μου με προορισμό εμένα.
Συνταξιδιώτες τα χαμένα μου όνειρα, πιλότος ο αυτοσεβασμός μου και συγκυβερνήτης η αυτοεκτίμησή μου. Μακριά και επίπονη η διαδρομή μας. Μεγάλο και δύσκολο το ταξίδι μας, γεμάτο αναταράξεις και κενά αέρος απο τα βιώματά μας. Ισχυροί ανέμοι από το παρελθόν, μας ταρακουνούν στην πορεία μας. Λίγες οι στιγμές λιακάδας μα πολύτιμες για τον προσανατολισμό μας. Πολλές οι μπόρες που ανταμώσαμε μα γνώριμες. Μεγάλες μα οικίες οι καταιγίδες που μας συντρόφευαν. Σκοτεινά και μαύρα τα σύννεφα που μας έκρυβαν τον ήλιο της λησμονιάς. Τίποτα όμως δε στάθηκε ικανό να μας καθήλωσει σε άγνωστα εδάφη.
Συγκλονιστική αλλά υπέροχη η θέα της ζωής σου από ψηλά. Βαθιά και εναλασσόμενα τα συναισθήματα που σου προσφέρει. Διακρίνεις τη μικρότητα των ανθρώπων απέναντι στη μεγαλοψυχία σου. Αναγνωρίζεις καθαρά την φτήνια τους, από την ακρίβειά σου. Ξεχωρίζεις τη μηδενική αξία των υλικών αγαθών τους, από τα εσωτερικά σου χαρίσματα. Βλέπεις με ευκρίνεια το ‘’λίγο’’ τους, από το πολύ σου. Ευδιάκριτα το ‘’τίποτά’’ τους από το ‘’κάτι’’ δικό σου. Αντικρύζεις με καθαρότητα την ομορφιά σου μέσα από την ασχήμια τους. Βλέπεις το μεγαλείο σου μέσα απο την μετριότητα τους. Την άπλετη δοτικότητα σου μέσα στο χάος της αχαριστίας τους. Ανακαλύπτεις την συναισθηματική τους ανικανότητα μπροστά στο δικο σου ψυχικό ταλέντο. Τις ανύπαρκτες αξίες και αρχές τους που κείτονται δίπλα στο ύψος των δικών σου. Ψάχνεις την ρηχή τους όντότητα που χάθηκε στον άπατο βυθό σου. Και αναζητάς τη θέση σου σε ένα κόσμο που ποτέ δεν υπήρξε δικος σου.
Ξεκάθαρο και απλό το τοπίο της. Ποτάμια που ρέουν ασταμάτητα τα δάκρυά σου και χύνονται μάταια στις θάλασσες αυτού του κόσμου. Άγονες πεδιάδες οι προσπάθειες σου να φυτρώσεις λίγη εκτίμηση στους εκμεταλλευτές. Απάτητες βουνοκορφές οι θυσίες σου κι εσύ ένας μοναχικός ορειβάτης στις πλαγιές τους. Ξεχασμένο ναυάγιο η ύπαρξη σου στους ωκεανούς της ανοχής και της κατανοήσης σου. Κοφτερά βράχια οι πληγές σου κι εσύ ένα κουρέλλι ζαρωμένο στις απόκρυμνες γωνιές τους. Μικρά κόκκινα στίγματα οι πυρκαγιές που έκανες ολοκαύτωμα το είναι σου και έπεσες στις φωτιές τους. Εγκαταλελειμένες πόλεις η υπομονή και η αντοχή σου. Ανεξερεύνητο νησί η ψυχική σου γαλήνη. Μικρές οι οάσεις της ζωής σου και εσύ χαμένος στις ερήμους της. Λίγο το πράσινο που καλύπτει την έκτασή σου μα απαραίτητο. Γαλάζιες κουκίδες οι λίμνες ευτυχίας σου μα ανάσα ξεκούρασης στην όψη αυτής της γης.
Εκεί ψηλά στους αιθέρες ένας παράξενος ταξιδιώτης χωρίς πατρίδα ψάχνει την χαμένη ταυτότητα του. Άφήνεις στο έδαφος ότι σε καθήλωνε και σε υποτιμούσε και ανοίγεις για άλλους ουρανούς τα φτερά σου. Ελευθερώνεις την ψυχή σου απο τα δεσμά του παρελθόντος πολεμώντας με τα φαντάσματά του. Φεύγεις από τα μάταια και σίγουρα αναζητώντας τη δική σου αξία με πυξίδα την αξιοπρέπειά σου. Φτιάχνεις καινούριους κόσμους με τα κομμάτια απο το παζλ της καρδιάς σου. Κουνάς στα χέρια σου άσπρο μαντήλι την αυτοεκτίμηση σου στους υποκριτές. Ντύνεις την ύπαρξή σου με αυτοπεποίθηση και χαιρετάς τους υπερόπτες. Φοράς ασπίδα την αδιαφορία σου στις κακίες και το φθόνο. Μηδενίζεις το παρελθόν σου. Διαγράφεις μνήμες, ανθρώπους και αναμνήσεις και οδεύεις προς την αυτοπραγμάτωσή σου δημιουργώντας ένα καινούριο καλύτερο δικό σου μέλλον.
Κλείδωσε τις αναμνήσεις σου σε μία αποσκευή. Τακτοποίησε τους στόχους και τα ιδανικά σου σε μία μεγάλη τσάντα. Μηδένισε το παρελθόν σου και επιβιβάσου στο αεροπλάνο της αυτογνωσίας σου με προορισμό εσένα.
Καλό μας ταξίδι.
αναπνοές
