Το
να χαρακτηρίζει κανείς shopaholics φτασμένες celebrities και fashion
icons, όπως η Βικτόρια Μπέκαμ είναι απλά παράλογο, αφού κάθε τους
εμφάνιση θεωρείται δημόσια -ακόμα κι όταν βγάζουν τα σκουπίδια και η
φήμη τους δεν τους επιτρέπει να κυκλοφορήσουν με το ίδιο μακό, ούτε όταν
έχουν κατάθλιψη.
Για μια μέση γυναίκα όμως που αφήνει απλήρωτους τους λογαριασμούς
της επειδή -και πάλι- εξανέμισε το μισθό της σε red carpet κομμάτια
χωρίς να έχει ουδέποτε δεχτεί πρόσκληση σε gala, τα ψώνια μεταφράζονται
σε βαθύτερο πρόβλημα, που δεν είναι μόνο ταμειακό. Στην περίπτωσή τους η
δικαιολογία "ήταν ευκαιρία" όταν αναφέρονται στο 20ο ζευγάρι booties ή
το 18ο μαύρο σακάκι-επένδυση, δεν ισχύει.
Εκείνο που ισχύει, σύμφωνα με τους ψυχολόγους, δεν είναι το
ανύπαρκτο ενδυματολογικό κενό στην ντουλάπα τους, αλλά το συναισθηματικό
κενό που προσπαθούν καλύψουν με μια ακόμα αχρείαστη τσάντα.
Το πρόβλημα επιδεινώνει το online shopping, το οποίο δεν γνωρίζει
ημέρες και ώρες καταστημάτων και είναι εφικτό 24/7 οπουδήποτε μέσω
tablet ή smartphone.
Όχι πως το να κάνει μια γυναίκα πότε-πότε ένα ωραίο δώρο στον εαυτό
της προσμετράται ως μέγα ολίσθημα ή διαταραχή αλλά οι ανεξέλεγκτες
αγορές που θυμίζουν βουλιμικές κρίσεις και τινάζουν προϋπολογισμούς στον
αέρα χωρίς να υπολογίζουν τις συνέπειες του εκκρεμούς λογαριασμού της
ΔΕΗ δεν μοιάζουν με φυσιολογική συμπεριφορά και αντίδραση μιας υπεύθυνης
ενηλίκου. Το επίσης επικίνδυνο είναι πως το ζήτημα του εθισμού στο
shopping ξεκινά με μίνι ατασθαλείες, οι οποίες με τον καιρό γίνονται όλο
και συχνότερες, όλο και πιο δαπανηρές.
Αν λοιπόν βγαίνουμε για ψώνια ή γεμίζουμε το ψηφιακό καλάθι μας
κάθε φορά είμαστε αγχωμένες, θυμωμένες ή νιώθουμε μοναξιά, οφείλουμε να
παραδεχτούμε-αναγνωρίσουμε ότι υπάρχει πρόβλημα. Και η παραδοχή από μόνη
της θεωρείται η λύση του μισού προβλήματος. Το υπόλοιπο μισό καλό θα
ήταν να λυθεί με τη βοήθεια ψυχολόγου και μια σοβατή επένδυση στην
αμοιβή του της οποίας η διαχρονικότητα δεν αναγνωρίζει ούτε S/S 2014,
ούτε A/W '14-'15.
