Του Κωνσταντίνου Σμιξιώτη
Η σκέψη είναι το όχημα του Νου, διαμέσου του οποίου ταξιδεύει σε άπειρους κόσμους, οι δε εικόνες που μεταβιβάζει στον εγκέφαλο μας είναι η υλική μορφή αυτής της θέας. Είναι το μέσο της επικοινωνίας του με οτιδήποτε έχει νοημοσύνη, σαν μια μορφή άηχου λόγου.
Συνομιλούμε μέσω της σκέψης, ακόμη και με τον ίδιο μας τον εαυτό. Πολλοί νομίζουν ότι η σκέψη κατασκευάζει, ότι είναι δημιουργική αλλά στην ουσία η σκέψη είναι συντονισμός με οτιδήποτε προϋπάρχει ως αρχέτυπο στον κόσμο των ιδεών. Αν μπορείς να δεις κάτι με τα μάτια του νου, τότε είναι ήδη υπαρκτό κι η έλξη του στο φυσικό πεδίο αρχίζει, μέσα απ’ την επιθυμία να το φέρεις κοντά σου. Η σκέψη δεν παράγει ύλη αλλά μορφοποιεί την αιθερική Ύλη, μέσα στην οποία ο άνθρωπος κυριολεκτικά πλέει αλλά και τον διαπερνά.
Τα πάντα γύρω μας ορατά κι αόρατα είναι Ύλη, σε διάφορες βαθμίδες πυκνότητας.
Η σκέψη, λοιπόν, είναι ένα εργαλείο, ένας μηχανισμός, που αν τεθεί υπό έλεγχο τότε μέσω του συνειδητού οραματισμού, θα έλξει με την ηλεκτρομαγνητική της δύναμη, την εικόνα που έχει πλάσει, θέτοντας σε λειτουργία τον νόμο της έλξης. Ο νους όμως αρέσκεται να καλπάζει σε ξέφρενους ρυθμούς κι έτσι συνήθως οι εικόνες που γεμίζουν το μυαλό μας διαδέχονται η μία την άλλη με την ταχύτητα του φωτός. Αν δεν ελέγξουμε τη σκέψη χαλιναγωγώντας τον νου, τότε τον έλεγχο της τον αναλαμβάνει μια επιθυμία, η οποία αναζητά την εικόνα αυτού που θέλει, μέσα στις άπειρες πιθανότητες ιδεών που υπάρχουν στο σύμπαν.
Είναι γνωστό, ακόμη και σε μαθητές της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης ότι, πριν από μια δράση προηγείται μια σκέψη, η οποία εικονοποιείται. Ακόμη κι αν διαφεύγει της αντίληψης μας, οι σκέψεις αναδύονται κατά χιλιάδες και με ιλιγγιώδη ταχύτητα αλλά ο λόγος που δεν είναι όλες συνειδητές, δεν είναι ο ορμητικός τρόπος που γεννιούνται.
Σκεφτόμαστε με τον ίδιο τρόπο που ζούμε και συνεπώς ο καθένας μπορεί να κατανοήσει, σε ποιο βαθμό ελέγχει τον εαυτό του άρα και το νου του. Στην ουσία, η υλοποίηση όλων των φαινομένων είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τον τρόπο που ζει ο κάθε άνθρωπος.
Όταν δεν είμαστε συγκεντρωμένοι στο παρόν και ζούμε μια ζωή που κυλά αφηρημένα, δίχως εγρήγορση, είναι λογικό να αντιμετωπίζουμε τα φαινόμενα με απορία και δέος, σαν κάτι ξενόφερτο κι αποκομμένο από μας.
Αυτό όμως που δεν γίνεται εύκολα αποδεκτό, δεν είναι τόσο η δύναμη της σκέψης αλλά η υλοποίηση των εικόνων-επιθυμιών που μας κατακλύζουν μέσω αυτής κι η εμφάνιση τους στη ζωή μας.
Αφού ένας εφευρέτης μπορεί να δώσει μορφή στη νοητική εικόνα που έχει συλλάβει για ένα αντικείμενο, γιατί δεν είναι εξίσου απλό, να συμβεί το ίδιο και για μια επιθυμία;
Κάποιος θα αντιδράσει λέγοντας ότι, ο εφευρέτης απλά εμπνεύστηκε αλλά τα χρήματα για να υλοποιηθεί το έργο ίσως τα διέθεσε ένας άλλος.
Μα ποιος αντέτεινε ότι στη ζωή, οι δημιουργίες υλοποιούνται με την αυτόνομη δράση ενός και μόνο ατόμου;
Διαβάζετε αυτό το κείμενο και δεν γνωρίζετε ότι κάθε ένας από εμάς είναι ένας κρίκος μιας συμπαντικής αλυσίδας; Δεν γνωρίζετε ότι είμαστε όλοι κύτταρα του ίδιου οργανισμού;
Πίσω από κάθε αποτέλεσμα, στα παρασκήνια της ζωής ,λαμβάνει χώρα ένας αόρατος χορός ανθρώπινων δράσεων, μέχρις ότου αυτό εμφανιστεί στο προσκήνιο.
Ένας συμπαντικός χορός, δίχως σύνορα, ακριβώς επειδή η σκέψη του ανθρώπου δεν έχει όρια.
Ανάμεσα στη σκέψη και στην εμφάνιση των συνεπειών της στο φυσικό πεδίο, μεσολαβεί μια αλληλουχία νόμων που μπαίνουν σε λειτουργία κι η συνδυασμένη δράση τους διαμορφώνει το τελικό αποτέλεσμα. Μέσα σ’ αυτή την αλυσιδωτή δράση των νόμων κρύβονται οι απαντήσεις σε πολλά ερωτήματα, όσον αφορά στη χρονοκαθυστέρηση της εμφάνισης, στην καθημερινότητα, όλων όσων οι σκέψεις μας έχουν συλλάβει.
Για παράδειγμα, υπάρχει ο νόμος της έλξης με τις δικές του προϋποθέσεις κι ιδιότητες, ο νόμος της αιτίας και του αποτελέσματος, ο νόμος των πεποιθήσεων, ο νόμος της συνήθειας, των συναισθημάτων, πάνω απ’ αυτά του Έρωτα, υπεράνω όλων ο συμπαντικός νόμος της Αγάπης (το άλφα με κεφαλαίο επειδή η Αγάπη είναι μια και μοναδική αλλά στη γη χρωματίζεται κατά το δοκούν και φυσικά εν πολλοίς γίνεται εγωιστική, ιδιοτελής).
Αν δεν δράσει κάποιος σύμφωνα με αυτούς τους δύο τελευταίους νόμους, Έρωτα κι Αγάπη, ας καθίσει καλύτερα εκεί που βρίσκεται, γιατί τα αποτελέσματα θα είναι πολύ φτωχά, σχεδόν μηδαμινά, αλλά ακόμη κι ως τέτοια, κάποτε, θα γίνουν ορατά.
Ο αντίθετος πόλος της απόκτησης, μέσω της σκέψης, είναι η απώλεια η οποία υπόκειται στους ίδιους νόμους, με μια επιπλέον προσθήκη, το νόμο της προσκόλλησης, της σχέσης εξάρτησης με τα αποκτήματα.
Εφόσον όλα είναι ενέργεια, της οποίας θεμελιώδες γνώρισμα είναι η ελευθερία, μια απόπειρα συγκράτησης λόγω εξάρτησης απ’ αυτήν, λειτουργεί απωθητικά.
Στο σημείο αυτό, θα βάλουμε μια άνω τελεία, για να προσθέσουμε μια εξαίρεση.
Η απώλεια ανθρώπων από τη ζωή μας είτε λόγω χωρισμού είτε λόγω θανάτου του φυσικού σώματος, δεν είναι συνδεδεμένη απόλυτα με τη δύναμη της δικής μας σκέψης, καθώς η διαδρομή κάθε ανθρώπου είναι προσωπική του υπόθεση, ωστόσο, είναι αποτέλεσμα της σκέψης εκείνων που έφυγαν. Όπως θα δούμε σε μελλοντικό άρθρο, η αρνητική δύναμη της σκέψης είναι άμεσα υπεύθυνη για την απώλεια της υγείας, η οποία μπορεί να οδηγήσει ακόμη και στο θάνατο του φυσικού σώματος.
Από τα παραπάνω γίνεται κατανοητό πως, οτιδήποτε υπάρχει γύρω μας με μια υλική μορφή προήλθε εξ αιτίας της σκέψης κάποιων ανθρώπων.
Όλα όσα μπορεί να φανταστεί ο ανθρώπινος νους μέσω της σκέψης, θα εμφανιστούν αργά ή γρήγορα εδώ. Η σκέψη δρα σαν ένας ανιχνευτής, που ανακαλύπτει το επιθυμητό μέσα σε έναν κόσμο άπειρων, εν αναμονή υλοποίησης, επιλογών.
Οποιαδήποτε παραλλαγή μιας ιδέας ή όσες άλλες ιδέες κι αν σκεφτεί είναι ήδη διαθέσιμες ώστε να συντονιστεί μαζί τους. Αυτό είναι το έργο της σκέψης κι όποιος τη θέσει υπό τον έλεγχο του, μπορεί να συλλάβει ότι επιθυμεί.
Αυτή η εικονοποίηση είναι γνωστή κι ως φαντασία κι επειδή όλα όσα μπορεί και βλέπει είναι υπαρκτά, η φαντασία δεν είναι παρά ένα παράθυρο με θέα στην πραγματικότητα.
Όταν η σκέψη-φαντασία εστιάζει σε μια συγκεκριμένη εικόνα τότε αρχίζει η δράση του νόμου της έλξης. Ο Νίτσε είχε πει χαρακτηριστικά : «Μη κοιτάς για πολύ την άβυσσο γιατί θα της μοιάσεις» Θεωρώ πως τα λόγια του αποκτούν πραγματική υπόσταση, αν κάποιος τα συνδυάσει με όλα τα παραπάνω.
Μένει να δούμε τώρα, το πώς ακριβώς συμβαίνει αυτό.
Πως η σκέψη μορφοποιεί την ύλη; Τι ακριβώς είναι ο συνειδητός δημιουργικός οραματισμός; Ποιες είναι οι προϋποθέσεις για να το ζήσουμε; Τίποτε δεν γίνεται τυχαία, κάθε αποτέλεσμα έχει μια αιτία κι αν οι πολλοί νόμοι που ενέχονται σ’ αυτή τη διαδικασία το κάνουν να φαντάζει πολύπλοκο, να θυμάστε πως, η σκέψη είναι αυτή που τους θέτει σε τροχιά, καθώς αυτή είναι η αρχή που δίνει ζωή στις εικόνες κι η αρχή είναι το ήμισυ του παντός.
Όλη η αξία βρίσκεται στη σκέψη, στην ποιότητα της και στη ζέση που έχουμε γι αυτή.
«Είμαστε αυτό που σκεφτόμαστε» είπε ο Βούδας. Θα χρειαστεί να ανέβουμε ένα επίπεδο πιο πάνω, αν θέλουμε να διεισδύσουμε περισσότερο στη φύση του μηχανισμού σκέψης-υλοποίησης και να δώσουμε μια πιο καθαρή εικόνα της λειτουργίας του.
Γύρω μας μαίνεται ένας αόρατος πόλεμος σκέψεων-μορφών, σε ένα επίπεδο, στο οποίο, οι περισσότεροι από εμάς δεν έχουμε πρόσβαση. Μπορούμε να αποκτήσουμε πρόσβαση αλλά για την ώρα δεν χρειάζεται να ασχοληθούμε με αυτό.
Είναι όμως πραγματικότητα, παρόλο που δεν γίνεται ορατή κι άμεσα αντιληπτή, το γεγονός ότι, αμέτρητες μορφές στο αστρικό συμμαχούν ή αντιπαλεύουν, καθώς πασχίζουν να εκδηλώσουν στο φυσικό πεδίο, τον εαυτό τους.
Όλες αυτές οι μορφές δεν είναι τίποτε άλλο από σκέψεις που αιωρούνται στην αστρική «ατμόσφαιρα», έτοιμες για την κάθοδο τους, στο πυκνότερο επίπεδο ύλης: το φυσικό. Όταν συμμαχούν κι ενσωματώνονται είναι ακόμη πιο έντονο το φαινόμενο που θα εκδηλωθεί θετικό ή αρνητικό ενώ, όταν είναι αντικρουόμενες μπορεί και να αλληλοεξουδετερωθούν.
Υπάρχουν φορές, που είναι και το πιο σύνηθες φαινόμενο, η σκέψη να συντονίζεται με προϋπάρχουσες σκέψεις-εικόνες, οι οποίες όμως έχουν παραμείνει μετέωρες στο άυλο πεδίο, επειδή εγκαταλείφθηκαν, πριν πάρουν φυσική μορφή από κάποιον άλλο άνθρωπο.
Αν συμβεί αυτό, τότε, η ημιτελής αυτή σκέψη-μορφή αναζωογονείται κι αρχίζει πάλι την προσπάθεια της, να εμφανιστεί στο δικό μας κόσμο. Η νέκρωση μιας σκέψης επιτυγχάνεται όταν την παραμελήσουμε , όταν αδιαφορήσουμε, δηλαδή όταν εκστομίσουμε εκείνο το «Ύπαγε οπίσω μου» που είπε ο Ιησούς.
Μιλάμε για τα αντικείμενα των σκέψεων σαν να πρόκειται για κάτι που έχει ζωή κι όσο κι αν ακούγεται γραφικό, πράγματι έχουν ζωή, όπως έχουν και νοημοσύνη. Είναι ενεργειακές οντότητες που φέρουν ως σχήμα την εικόνα που έχουμε κατά νου, τη στιγμή της σύλληψης.
Η σκέψη τα ανέσυρε απ’ τη συμπαντική τράπεζα ιδεών κι εμφύσησε μέσα τους πνοή ζώσα, με λίγα λόγια, η ηλεκτρομαγνητική της ενέργεια τα ενέπνευσε.
Ας κάνουμε τα πράγματα περισσότερο απλά.
Όταν αναδυθεί στο μυαλό του ανθρώπου μια επιθυμία-σκέψη, όποια κι αν είναι αυτή, αμέσως απελευθερώνεται μια ποσότητα αιθερικής ενέργειας απ’ το σημείο που βρίσκεται ανάμεσα στα φρύδια, στη ρίζα της μύτης, που στον εσωτερισμό αποκαλείται τρίτο μάτι.
Κάποτε, εκεί, σύμφωνα με τον αποκρυφισμό, υπήρχε πράγματι ένας οφθαλμός κι αυτό συμβολίζει ο Κύκλωπας Πολύφημος στο Ομηρικό έπος της Οδύσσειας.
Ο άνθρωπος εκείνης της εποχής μπορούσε, μέσα απ’ αυτό το μάτι, να δει στον αστρικό κόσμο αλλά έχασε αυτή την ικανότητα, όταν πλανεύτηκε από την ύλη και σταδιακά το μάτι αυτό ατρόφησε, έως ότου χάθηκε εντελώς απ’ το φυσικό σώμα.
Η ικανότητα αυτής της όρασης παρέμεινε στον άνθρωπο αν και σε λήθαργο κι όταν αυτός ανελιχθεί και πάλι, πνευματικά, θα μπορέσει να την ενεργοποιήσει μέσα από ένα άλλο σώμα, το οποίο επίσης διαθέτει: το αστρικό, αυτό με το οποίο ταξιδεύει η ψυχή όταν το φυσικό σώμα κοιμάται.
Καθώς γεννιέται αυτή η ενεργειακή μορφή που στο μυθιστόρημα του Αλαντίν δεν είναι παρά το γνωστό μας Τζίνι, ξεκινά το ταξίδι της με προορισμό το σκοπό για τον οποίο γεννήθηκε.
Τι ευχή-σκέψη κάνατε; Μήπως μια σκέψη θυμού; Η οντότητα που συλλάβατε, μόλις απελευθερωθεί, θα αναζητήσει ενεργειακή τροφή, περιπλανώμενη, εκεί όπου υπάρχει θυμός. Αν δεν βρει θυμό θα κάνει τα πάντα για να προκληθεί, έτσι ώστε να τον απορροφήσει, αφού έχει γεννηθεί φορτισμένη με αυτό το συναίσθημα.
Στο τέλος, η οντότητα θα επιστρέψει στην πηγή της, ακόμη πιο πεινασμένη, είναι εκείνα τα «κωφά και άλαλα» πνεύματα που είχε πει ο Ιησούς, και θα απαιτήσει να τραφεί απ’ την ενέργεια του δημιουργού της.
Έτσι, όταν κάποιες στιγμές νιώθουμε εξαντλημένοι, αναίτια, ίσως να έχουμε δεχθεί μια τέτοιου είδους επίθεση από δική μας σκέψη, που μετά από ένα μεγάλο ταξίδι, επέστρεψε ξανά στη πηγή της. Είναι έκδηλο από τα προηγούμενα, πόσο σημαντικό είναι να κάνουμε οραματισμούς αγάπης και γενικά θετικών σκέψεων αφού θα ωφεληθούμε άμεσα κι έμμεσα απ’ τις ενέργειες αυτές.
Με τον ίδιο τρόπο, αυτή η αιθερική οντότητα, όταν έχει την εικόνα ενός αντικειμένου, για παράδειγμα μιας τηλεόρασης, αρχίζει να αναζητά το δρόμο ώστε, να πάρει υλική μορφή και να εμφανιστεί στη ζωή του ανθρώπου, με λίγα λόγια να υλοποιηθεί με κάθε τρόπο.
Μη σας απασχολεί τι θα σκαρφιστεί προκειμένου να το πετύχει, θα κάνει τα αδύνατα δυνατά ανεξαρτήτως χρόνου, «θα έρθει όταν δε το περιμένεις».
Πάντοτε επιστρέφει και φέρνει μαζί της αυτό για το οποίο έχει γεννηθεί. Συνεχίζεται…
Το παρόν άρθρο αποτελεί μέρος της σειράς άρθρων: «Το λυχνάρι του Αλαντίν»
πηγη
Η σκέψη είναι το όχημα του Νου, διαμέσου του οποίου ταξιδεύει σε άπειρους κόσμους, οι δε εικόνες που μεταβιβάζει στον εγκέφαλο μας είναι η υλική μορφή αυτής της θέας. Είναι το μέσο της επικοινωνίας του με οτιδήποτε έχει νοημοσύνη, σαν μια μορφή άηχου λόγου.
Συνομιλούμε μέσω της σκέψης, ακόμη και με τον ίδιο μας τον εαυτό. Πολλοί νομίζουν ότι η σκέψη κατασκευάζει, ότι είναι δημιουργική αλλά στην ουσία η σκέψη είναι συντονισμός με οτιδήποτε προϋπάρχει ως αρχέτυπο στον κόσμο των ιδεών. Αν μπορείς να δεις κάτι με τα μάτια του νου, τότε είναι ήδη υπαρκτό κι η έλξη του στο φυσικό πεδίο αρχίζει, μέσα απ’ την επιθυμία να το φέρεις κοντά σου. Η σκέψη δεν παράγει ύλη αλλά μορφοποιεί την αιθερική Ύλη, μέσα στην οποία ο άνθρωπος κυριολεκτικά πλέει αλλά και τον διαπερνά.
Τα πάντα γύρω μας ορατά κι αόρατα είναι Ύλη, σε διάφορες βαθμίδες πυκνότητας.
Η σκέψη, λοιπόν, είναι ένα εργαλείο, ένας μηχανισμός, που αν τεθεί υπό έλεγχο τότε μέσω του συνειδητού οραματισμού, θα έλξει με την ηλεκτρομαγνητική της δύναμη, την εικόνα που έχει πλάσει, θέτοντας σε λειτουργία τον νόμο της έλξης. Ο νους όμως αρέσκεται να καλπάζει σε ξέφρενους ρυθμούς κι έτσι συνήθως οι εικόνες που γεμίζουν το μυαλό μας διαδέχονται η μία την άλλη με την ταχύτητα του φωτός. Αν δεν ελέγξουμε τη σκέψη χαλιναγωγώντας τον νου, τότε τον έλεγχο της τον αναλαμβάνει μια επιθυμία, η οποία αναζητά την εικόνα αυτού που θέλει, μέσα στις άπειρες πιθανότητες ιδεών που υπάρχουν στο σύμπαν.
Είναι γνωστό, ακόμη και σε μαθητές της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης ότι, πριν από μια δράση προηγείται μια σκέψη, η οποία εικονοποιείται. Ακόμη κι αν διαφεύγει της αντίληψης μας, οι σκέψεις αναδύονται κατά χιλιάδες και με ιλιγγιώδη ταχύτητα αλλά ο λόγος που δεν είναι όλες συνειδητές, δεν είναι ο ορμητικός τρόπος που γεννιούνται.
Σκεφτόμαστε με τον ίδιο τρόπο που ζούμε και συνεπώς ο καθένας μπορεί να κατανοήσει, σε ποιο βαθμό ελέγχει τον εαυτό του άρα και το νου του. Στην ουσία, η υλοποίηση όλων των φαινομένων είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τον τρόπο που ζει ο κάθε άνθρωπος.
Όταν δεν είμαστε συγκεντρωμένοι στο παρόν και ζούμε μια ζωή που κυλά αφηρημένα, δίχως εγρήγορση, είναι λογικό να αντιμετωπίζουμε τα φαινόμενα με απορία και δέος, σαν κάτι ξενόφερτο κι αποκομμένο από μας.
Αυτό όμως που δεν γίνεται εύκολα αποδεκτό, δεν είναι τόσο η δύναμη της σκέψης αλλά η υλοποίηση των εικόνων-επιθυμιών που μας κατακλύζουν μέσω αυτής κι η εμφάνιση τους στη ζωή μας.
Αφού ένας εφευρέτης μπορεί να δώσει μορφή στη νοητική εικόνα που έχει συλλάβει για ένα αντικείμενο, γιατί δεν είναι εξίσου απλό, να συμβεί το ίδιο και για μια επιθυμία;
Κάποιος θα αντιδράσει λέγοντας ότι, ο εφευρέτης απλά εμπνεύστηκε αλλά τα χρήματα για να υλοποιηθεί το έργο ίσως τα διέθεσε ένας άλλος.
Μα ποιος αντέτεινε ότι στη ζωή, οι δημιουργίες υλοποιούνται με την αυτόνομη δράση ενός και μόνο ατόμου;
Διαβάζετε αυτό το κείμενο και δεν γνωρίζετε ότι κάθε ένας από εμάς είναι ένας κρίκος μιας συμπαντικής αλυσίδας; Δεν γνωρίζετε ότι είμαστε όλοι κύτταρα του ίδιου οργανισμού;
Πίσω από κάθε αποτέλεσμα, στα παρασκήνια της ζωής ,λαμβάνει χώρα ένας αόρατος χορός ανθρώπινων δράσεων, μέχρις ότου αυτό εμφανιστεί στο προσκήνιο.
Ένας συμπαντικός χορός, δίχως σύνορα, ακριβώς επειδή η σκέψη του ανθρώπου δεν έχει όρια.
Ανάμεσα στη σκέψη και στην εμφάνιση των συνεπειών της στο φυσικό πεδίο, μεσολαβεί μια αλληλουχία νόμων που μπαίνουν σε λειτουργία κι η συνδυασμένη δράση τους διαμορφώνει το τελικό αποτέλεσμα. Μέσα σ’ αυτή την αλυσιδωτή δράση των νόμων κρύβονται οι απαντήσεις σε πολλά ερωτήματα, όσον αφορά στη χρονοκαθυστέρηση της εμφάνισης, στην καθημερινότητα, όλων όσων οι σκέψεις μας έχουν συλλάβει.
Για παράδειγμα, υπάρχει ο νόμος της έλξης με τις δικές του προϋποθέσεις κι ιδιότητες, ο νόμος της αιτίας και του αποτελέσματος, ο νόμος των πεποιθήσεων, ο νόμος της συνήθειας, των συναισθημάτων, πάνω απ’ αυτά του Έρωτα, υπεράνω όλων ο συμπαντικός νόμος της Αγάπης (το άλφα με κεφαλαίο επειδή η Αγάπη είναι μια και μοναδική αλλά στη γη χρωματίζεται κατά το δοκούν και φυσικά εν πολλοίς γίνεται εγωιστική, ιδιοτελής).
Αν δεν δράσει κάποιος σύμφωνα με αυτούς τους δύο τελευταίους νόμους, Έρωτα κι Αγάπη, ας καθίσει καλύτερα εκεί που βρίσκεται, γιατί τα αποτελέσματα θα είναι πολύ φτωχά, σχεδόν μηδαμινά, αλλά ακόμη κι ως τέτοια, κάποτε, θα γίνουν ορατά.
Ο αντίθετος πόλος της απόκτησης, μέσω της σκέψης, είναι η απώλεια η οποία υπόκειται στους ίδιους νόμους, με μια επιπλέον προσθήκη, το νόμο της προσκόλλησης, της σχέσης εξάρτησης με τα αποκτήματα.
Εφόσον όλα είναι ενέργεια, της οποίας θεμελιώδες γνώρισμα είναι η ελευθερία, μια απόπειρα συγκράτησης λόγω εξάρτησης απ’ αυτήν, λειτουργεί απωθητικά.
Στο σημείο αυτό, θα βάλουμε μια άνω τελεία, για να προσθέσουμε μια εξαίρεση.
Η απώλεια ανθρώπων από τη ζωή μας είτε λόγω χωρισμού είτε λόγω θανάτου του φυσικού σώματος, δεν είναι συνδεδεμένη απόλυτα με τη δύναμη της δικής μας σκέψης, καθώς η διαδρομή κάθε ανθρώπου είναι προσωπική του υπόθεση, ωστόσο, είναι αποτέλεσμα της σκέψης εκείνων που έφυγαν. Όπως θα δούμε σε μελλοντικό άρθρο, η αρνητική δύναμη της σκέψης είναι άμεσα υπεύθυνη για την απώλεια της υγείας, η οποία μπορεί να οδηγήσει ακόμη και στο θάνατο του φυσικού σώματος.
Από τα παραπάνω γίνεται κατανοητό πως, οτιδήποτε υπάρχει γύρω μας με μια υλική μορφή προήλθε εξ αιτίας της σκέψης κάποιων ανθρώπων.
Όλα όσα μπορεί να φανταστεί ο ανθρώπινος νους μέσω της σκέψης, θα εμφανιστούν αργά ή γρήγορα εδώ. Η σκέψη δρα σαν ένας ανιχνευτής, που ανακαλύπτει το επιθυμητό μέσα σε έναν κόσμο άπειρων, εν αναμονή υλοποίησης, επιλογών.
Οποιαδήποτε παραλλαγή μιας ιδέας ή όσες άλλες ιδέες κι αν σκεφτεί είναι ήδη διαθέσιμες ώστε να συντονιστεί μαζί τους. Αυτό είναι το έργο της σκέψης κι όποιος τη θέσει υπό τον έλεγχο του, μπορεί να συλλάβει ότι επιθυμεί.
Αυτή η εικονοποίηση είναι γνωστή κι ως φαντασία κι επειδή όλα όσα μπορεί και βλέπει είναι υπαρκτά, η φαντασία δεν είναι παρά ένα παράθυρο με θέα στην πραγματικότητα.
Όταν η σκέψη-φαντασία εστιάζει σε μια συγκεκριμένη εικόνα τότε αρχίζει η δράση του νόμου της έλξης. Ο Νίτσε είχε πει χαρακτηριστικά : «Μη κοιτάς για πολύ την άβυσσο γιατί θα της μοιάσεις» Θεωρώ πως τα λόγια του αποκτούν πραγματική υπόσταση, αν κάποιος τα συνδυάσει με όλα τα παραπάνω.
Μένει να δούμε τώρα, το πώς ακριβώς συμβαίνει αυτό.
Πως η σκέψη μορφοποιεί την ύλη; Τι ακριβώς είναι ο συνειδητός δημιουργικός οραματισμός; Ποιες είναι οι προϋποθέσεις για να το ζήσουμε; Τίποτε δεν γίνεται τυχαία, κάθε αποτέλεσμα έχει μια αιτία κι αν οι πολλοί νόμοι που ενέχονται σ’ αυτή τη διαδικασία το κάνουν να φαντάζει πολύπλοκο, να θυμάστε πως, η σκέψη είναι αυτή που τους θέτει σε τροχιά, καθώς αυτή είναι η αρχή που δίνει ζωή στις εικόνες κι η αρχή είναι το ήμισυ του παντός.
Όλη η αξία βρίσκεται στη σκέψη, στην ποιότητα της και στη ζέση που έχουμε γι αυτή.
«Είμαστε αυτό που σκεφτόμαστε» είπε ο Βούδας. Θα χρειαστεί να ανέβουμε ένα επίπεδο πιο πάνω, αν θέλουμε να διεισδύσουμε περισσότερο στη φύση του μηχανισμού σκέψης-υλοποίησης και να δώσουμε μια πιο καθαρή εικόνα της λειτουργίας του.
Γύρω μας μαίνεται ένας αόρατος πόλεμος σκέψεων-μορφών, σε ένα επίπεδο, στο οποίο, οι περισσότεροι από εμάς δεν έχουμε πρόσβαση. Μπορούμε να αποκτήσουμε πρόσβαση αλλά για την ώρα δεν χρειάζεται να ασχοληθούμε με αυτό.
Είναι όμως πραγματικότητα, παρόλο που δεν γίνεται ορατή κι άμεσα αντιληπτή, το γεγονός ότι, αμέτρητες μορφές στο αστρικό συμμαχούν ή αντιπαλεύουν, καθώς πασχίζουν να εκδηλώσουν στο φυσικό πεδίο, τον εαυτό τους.
Όλες αυτές οι μορφές δεν είναι τίποτε άλλο από σκέψεις που αιωρούνται στην αστρική «ατμόσφαιρα», έτοιμες για την κάθοδο τους, στο πυκνότερο επίπεδο ύλης: το φυσικό. Όταν συμμαχούν κι ενσωματώνονται είναι ακόμη πιο έντονο το φαινόμενο που θα εκδηλωθεί θετικό ή αρνητικό ενώ, όταν είναι αντικρουόμενες μπορεί και να αλληλοεξουδετερωθούν.
Υπάρχουν φορές, που είναι και το πιο σύνηθες φαινόμενο, η σκέψη να συντονίζεται με προϋπάρχουσες σκέψεις-εικόνες, οι οποίες όμως έχουν παραμείνει μετέωρες στο άυλο πεδίο, επειδή εγκαταλείφθηκαν, πριν πάρουν φυσική μορφή από κάποιον άλλο άνθρωπο.
Αν συμβεί αυτό, τότε, η ημιτελής αυτή σκέψη-μορφή αναζωογονείται κι αρχίζει πάλι την προσπάθεια της, να εμφανιστεί στο δικό μας κόσμο. Η νέκρωση μιας σκέψης επιτυγχάνεται όταν την παραμελήσουμε , όταν αδιαφορήσουμε, δηλαδή όταν εκστομίσουμε εκείνο το «Ύπαγε οπίσω μου» που είπε ο Ιησούς.
Μιλάμε για τα αντικείμενα των σκέψεων σαν να πρόκειται για κάτι που έχει ζωή κι όσο κι αν ακούγεται γραφικό, πράγματι έχουν ζωή, όπως έχουν και νοημοσύνη. Είναι ενεργειακές οντότητες που φέρουν ως σχήμα την εικόνα που έχουμε κατά νου, τη στιγμή της σύλληψης.
Η σκέψη τα ανέσυρε απ’ τη συμπαντική τράπεζα ιδεών κι εμφύσησε μέσα τους πνοή ζώσα, με λίγα λόγια, η ηλεκτρομαγνητική της ενέργεια τα ενέπνευσε.
Ας κάνουμε τα πράγματα περισσότερο απλά.
Όταν αναδυθεί στο μυαλό του ανθρώπου μια επιθυμία-σκέψη, όποια κι αν είναι αυτή, αμέσως απελευθερώνεται μια ποσότητα αιθερικής ενέργειας απ’ το σημείο που βρίσκεται ανάμεσα στα φρύδια, στη ρίζα της μύτης, που στον εσωτερισμό αποκαλείται τρίτο μάτι.
Κάποτε, εκεί, σύμφωνα με τον αποκρυφισμό, υπήρχε πράγματι ένας οφθαλμός κι αυτό συμβολίζει ο Κύκλωπας Πολύφημος στο Ομηρικό έπος της Οδύσσειας.
Ο άνθρωπος εκείνης της εποχής μπορούσε, μέσα απ’ αυτό το μάτι, να δει στον αστρικό κόσμο αλλά έχασε αυτή την ικανότητα, όταν πλανεύτηκε από την ύλη και σταδιακά το μάτι αυτό ατρόφησε, έως ότου χάθηκε εντελώς απ’ το φυσικό σώμα.
Η ικανότητα αυτής της όρασης παρέμεινε στον άνθρωπο αν και σε λήθαργο κι όταν αυτός ανελιχθεί και πάλι, πνευματικά, θα μπορέσει να την ενεργοποιήσει μέσα από ένα άλλο σώμα, το οποίο επίσης διαθέτει: το αστρικό, αυτό με το οποίο ταξιδεύει η ψυχή όταν το φυσικό σώμα κοιμάται.
Καθώς γεννιέται αυτή η ενεργειακή μορφή που στο μυθιστόρημα του Αλαντίν δεν είναι παρά το γνωστό μας Τζίνι, ξεκινά το ταξίδι της με προορισμό το σκοπό για τον οποίο γεννήθηκε.
Τι ευχή-σκέψη κάνατε; Μήπως μια σκέψη θυμού; Η οντότητα που συλλάβατε, μόλις απελευθερωθεί, θα αναζητήσει ενεργειακή τροφή, περιπλανώμενη, εκεί όπου υπάρχει θυμός. Αν δεν βρει θυμό θα κάνει τα πάντα για να προκληθεί, έτσι ώστε να τον απορροφήσει, αφού έχει γεννηθεί φορτισμένη με αυτό το συναίσθημα.
Στο τέλος, η οντότητα θα επιστρέψει στην πηγή της, ακόμη πιο πεινασμένη, είναι εκείνα τα «κωφά και άλαλα» πνεύματα που είχε πει ο Ιησούς, και θα απαιτήσει να τραφεί απ’ την ενέργεια του δημιουργού της.
Έτσι, όταν κάποιες στιγμές νιώθουμε εξαντλημένοι, αναίτια, ίσως να έχουμε δεχθεί μια τέτοιου είδους επίθεση από δική μας σκέψη, που μετά από ένα μεγάλο ταξίδι, επέστρεψε ξανά στη πηγή της. Είναι έκδηλο από τα προηγούμενα, πόσο σημαντικό είναι να κάνουμε οραματισμούς αγάπης και γενικά θετικών σκέψεων αφού θα ωφεληθούμε άμεσα κι έμμεσα απ’ τις ενέργειες αυτές.
Με τον ίδιο τρόπο, αυτή η αιθερική οντότητα, όταν έχει την εικόνα ενός αντικειμένου, για παράδειγμα μιας τηλεόρασης, αρχίζει να αναζητά το δρόμο ώστε, να πάρει υλική μορφή και να εμφανιστεί στη ζωή του ανθρώπου, με λίγα λόγια να υλοποιηθεί με κάθε τρόπο.
Μη σας απασχολεί τι θα σκαρφιστεί προκειμένου να το πετύχει, θα κάνει τα αδύνατα δυνατά ανεξαρτήτως χρόνου, «θα έρθει όταν δε το περιμένεις».
Πάντοτε επιστρέφει και φέρνει μαζί της αυτό για το οποίο έχει γεννηθεί. Συνεχίζεται…
Το παρόν άρθρο αποτελεί μέρος της σειράς άρθρων: «Το λυχνάρι του Αλαντίν»
πηγη
