ο πραγματικό σπίτι του έρωτα είναι πάντα ένας κρυψώνας.
Romain Gary, 1914-1980, Γαλλολιθουανός συγγραφέας
“Όταν είσαι πολύ χαρούμενη να μη το λες
στους άλλους, και αν θα το πεις, δεν χρειάζεται να ξέρουν λεπτομέρειες”.
Αυτή ήταν η συμβουλή της αγαπημένης μου γιαγιάς, όταν βρισκόμουν στην
εφηβεία. Τότε δεν καταλάβα το νόημα και την αξία αυτής της συμβουλής.
Θεωρούσα πως η γιαγιά μου, καχυπόπτη απ΄την φύση της, παραήταν
επιφυλακτική και προκατείλημμένη. Έτσι έβαλα αυτή την συμβουλή στην άκρη
για πολλά χρόνια.
Δεν υπάρχει μεταμφίεση για να κρύψει για πολύ καιρό την αγάπη όταν υπάρχει ή να την προσποιηθεί όταν δεν υπάρχει. Και
ήρθε κάποια στιγμή στη ζωή μου που η λαχτάρα μου για ευτυχία και
ολοκλήρωση, η προσκόλληση στο στόχο “ευτυχία” με τύφλωσε τόσο που
προκειμένου να την ζήσω, ονόμασα ευτυχία κάτι το οποίο, υπογείως αρχικά,
φανερά μετέπειτα, με έκανε δυστυχή και μίζερη. Ευτυχία σημαίνει να είσαι ευτυχισμένος. Δεν σημαίνει να κάνεις τους άλλους να νομίζουν ότι είσαι ευτυχισμένος. Και
όταν πια άρχισα να συνειδητοποιώ ότι όχι απλά δεν είμαι ευτυχισμένη,
αλλά έχω χάσει και τον εαυτό μου, αντί να κάνω πίσω εγκαίρως, αντί να
παραδεχτώ το λάθος μου, άρχισα να δηλώνω περήφανα και περίτρανα πόσο
ευτυχισμένη είμαι. Το φώναζα, ήθελα να ξέρουν όλοι ποσο χαρούμενη είμαι.
Ήθελα τόσο να τους πείσω γι αυτό. Δεν ξέρω, ίσως νόμιζα πως αν
“διαφημίσω” την δήθεν ευτυχία μου, ίσως τελικά καταφέρει να γίνει
ευτυχία.
Η δήθεν ευτυχία μου όμως δεν έγινε ποτέ
ευτυχία και ήρθε κάποια στιγμή που όλα αυτά που αρνιόμουν πεισματικά να
δω τα είδα, τα παραδέχτηκα. Ήταν σαν να ξυπνούσα από λίθαργο. Δεν υπάρχουν καλύτερα φυλαγμένα μυστικά από τα μυστικά που όλοι μαντεύουν.
Και όταν τελικα καταφέρα να φύγω απ΄όλο αυτό, συνειδητοποίησα ότι πότε
κανένας γύρω μου δεν πίστεψε ότι ήμουν αληθινα χαρούμενη. Οι υπερβολικές
εκδηλώσεις και δηλώσεις πάντα, μα πάντα δημιουργούν καχυποψία. Οι
δηλώσεις μου δεν έπεισαν ποτέ κανέναν. Η εσωτερική μου δυστυχία είχε πιο
δυνατή φωνή.
Το πάθημα ευτυχώς έγινε μάθημα. Αποφάσισα
να μη συμβιβαστώ ποτέ με κάτι λιγότερο από το αληθινά μεγάλο, αμοιβαίο,
υγιές και πραγματικό.
Η ευτυχία μας πρέπει να είναι το πιο καλά φυλαγμένο μυστικό μας.
Στο σήμερα μου, η συμβουλή της γιαγιάς μου, έχει γίνει οδηγός μου. Η
ευτυχία τελικά ανθίζει, μεγαλώνει μόνο στην ησυχία. Αποκτά γερές ρίζες
μόνο στην ιδιωτικότητα. Η ευτυχία όταν ύπαρχει πραγματικά, κάνει τόσο
έντονα αισθητή την παρουσία της, που δεν έχει ανάγκη απο
διατυμπανισμούς. Η δημοσίευση της είναι περιττή. Δεν χρειάζεται τελάλη.
Την ευτυχία την ακούς μέσα στο αυτί σου να σου ψιθυρίζει, γιατί είναι
δίπλα σου, δεν πρέπει να φωνάξει για να την ακούσεις.
Σκεφτείτε αν ήσασταν πραγματικά γεμάτοι
και ευτυχείς, όταν τις πιο μεγάλες στιγμές είχατε ανάγκη να τις φωνάξετε
στο αχόρταγο κοινό σας. Αναλογιστείτε γιατί, την ώρα που ζούμε την
μεγάλη μας ευτυχία, αντί να το ζήσουμε, να ρουφήξουμε κάθε λεπτό της, να
δωθούμε 100% σε αυτή, αντ΄αυτού, εμείς το μοιραζόμαστε με ένα κοινό που
δεν κατανοεί το μέγεθος της, λιγο νοιάζεται για την ύπαρξη της και
καθολου δεν ενδιαφέρεται για την δική μας χαρά και ευτυχία. Η ευτυχία
γιατί να έχει ανάγκη από φαμφάρες, μεγαλοπρεπείς εκδηλώσεις και
δηλώσεις; Η αληθινά μεγάλη ευτυχία δε θα έπρεπε να μας αφήνει άφωνους; Η
πραγματική ευτυχία δε θα έπρεπε να έχει κερδίσει όλο μας το είναι, τόσο
που όλα γύρω να μας αφήνουν παγερά αδιάφορούς;
Σκεφτείτε. Την πραγματική ευτυχία δε θα
την διαφυλάσσατε από τα τρίτα, λαίμαργα και περίεργα μάτια; Δε θα την
κρατούσατε μακριά από κακεντρεχή στόματα; Σκεφτείτε. Η πραγματική
ευτυχία πρέπει να είναι τόσο μεγάλη, τόσο ολοκληρωτική που θα μας κάνει
να ξεχνάμε τα πλήθη γύρω μας. Καμμία σημασία δε θα έχει η αναγγελεία
αυτής στους τρίτους. Καμμία ανάγκη δημοσιοποίησης της δε θα έχουμε. Θα
είναι δική μας, καταδική μας. Σκεφτείτε. Όταν είμαστε πραγματικά
ευτυχείς η μόνη φωνή που θα πρέπει να ακούμε είναι ο ψίθυρος της
αληθινής μας ευτυχίας, ακόμη και όταν γύρω μας τα πάντα οχλαγωγούν.
