Έχει τεκμηριωθεί ευρέως ότι υπάρχουν
διαφορές μεταξύ των φύλων όσον αφορά την κατάθλιψη, με τις γυναίκες να
την αντιμετωπίζουν περίπου δύο φορές συχνό
Έχει τεκμηριωθεί ευρέως ότι υπάρχουν διαφορές μεταξύ των φύλων όσον
αφορά την κατάθλιψη, με τις γυναίκες να την αντιμετωπίζουν περίπου δύο
φορές συχνότερα από τους άνδρες. Ο κίνδυνος για εμφάνιση κατάθλιψης
στις γυναίκες είναι περίπου 20% με 26% και είναι αρκετά μεγάλος, σε
σύγκριση με το πολύ μικρότερο ποσοστό 8% σε 12% για τους άνδρες. Ο
κίνδυνος αυτός υπάρχει ανεξάρτητα από τη φυλή ή την εθνικότητα. Μερικοί
από τους παράγοντες που μπορεί να το προκαλούν αυτό το γεγονός είναι οι
παρακάτω:
Τα δύο φύλα διαφέρουν ως προς τις ορμόνες: Δεδομένου ότι στην κορυφή
της εμφάνισης των καταθλιπτικών διαταραχών στις γυναίκες βρίσκεται η
αναπαραγωγική τους ηλικία, δηλαδή μεταξύ των ηλικιών 25 έως 44 ετών, οι
ορμονικοί παράγοντες κινδύνου μπορεί να διαδραματίζουν κάποιο ρόλο. Τα
οιστρογόνα και η προγεστερόνη έχει αποδειχθεί ότι επηρεάζουν ορισμένα
συστήματα του οργανισμού, που έχουν εμπλακεί σε διαταραχές της διάθεσης.
Το γεγονός ότι οι γυναίκες υφίστανται συχνά διαταραχές της διάθεσης
τους που σχετίζονται με τον εμμηνορροϊκό κύκλο τους, όπως είναι η
προεμμηνορροϊκή δυσφορική διαταραχή, επίσης δείχνει μια σχέση μεταξύ των
γυναικείων ορμονών και της διάθεσης. Επιπλέον, οι ορμονικές
διακυμάνσεις που σχετίζονται με τον τοκετό είναι κάτι κοινό που αφορά
τις διαταραχές της διάθεσης όλων των γυναικών. Παρά το γεγονός ότι η
εμμηνόπαυση είναι μια στιγμή που μια γυναίκα κινδυνεύει να πάθει
κατάθλιψη, η περίοδος πριν την εμμηνόπαυση είναι μια χρονική περίοδος
αυξημένου κινδύνου για τις γυναίκες με ιστορικό κατάθλιψης. Άλλος ένας
ορμονικός παράγοντας που μπορεί να συμβάλει στον κίνδυνο, για μια
γυναίκα, να εμφανίσει κατάθλιψη, είναι η λειτουργία του θυρεοειδούς, η
οποία διαφέρει ανάμεσα στα δύο φύλα.
Οι διαφορές των δύο φύλων στην κοινωνικοποίηση: Οι ερευνητές έχουν
διαπιστώσει ότι οι διαφορές μεταξύ των φύλων στην κοινωνικοποίηση θα
μπορούσαν να διαδραματίσουν ρόλο στη διαφορά των ποσοστών της
κατάθλιψης. Τα μικρά κορίτσια κοινωνικοποιούνται από τους γονείς τους
και τους δασκάλους αναπτύσσοντας μια πιο ευαίσθητη και απόμακρη στάση
προς τους άλλους, ενώ τα μικρά αγόρια ενθαρρύνονται να αναπτύξουν μια
μεγαλύτερη αίσθηση της κυριαρχίας και της ανεξαρτησίας στη ζωή τους.
Αυτό το είδος της κοινωνικοποίησης οδηγεί πολλές γυναίκες στη
κατάθλιψη, αφού δεν νιώθουν αυτόνομες και ανεξάρτητες, πράγμα που έχει
αντίκτυπο στις επιλογές και τέλος στη ζωή τους.
Οι διαφορές των δύο φύλων στην αντιμετώπιση των θεμάτων τους: Οι μελέτες
δείχνουν ότι οι γυναίκες τείνουν να χρησιμοποιούν ένα πιο εστιασμένο
συναίσθημα, έναν πιο στοχαστικό τρόπο αντιμετώπισης και παιρνούν πολλές
ώρες αναλογιζόμενες τα προβλήματά τους, ενώ οι άνδρες τείνουν να
χρησιμοποιούν μια πιο πρακτική και ψύχραιμη στάση απέναντι στο πρόβλημα
και προσπαθούν να βρίσκουν τρόπους να ξεχαστούν. Έχει υποθεί λοιπόν ότι
αυτός ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζουν οι γυναίκες τα θέματά τους
μπορεί να οδηγήσει σε μεγαλύτερα και πιο σοβαρά επεισόδια κατάθλιψης.
Οι διαφορές στη συχνότητα και στην αντίδραση σε στρεσογόνα γεγονότα της
ζωής: Τα στοιχεία δείχνουν ότι, καθ 'όλη τη διάρκεια της ζωής τους, οι
γυναίκες μπορεί να αντιμετωπίσουν πιο στρεσογόνα γεγονότα και να έχουν
μεγαλύτερη ευαισθησία σε αυτά από τους άνδρες. Τα έφηβα κορίτσια έχουν
την τάση να αναφέρουν περισσότερα αρνητικά γεγονότα στη ζωή τους από ό,
τι τα αγόρια. Τα γεγονότα αυτά συνήθως σχετίζονται με τις σχέσεις τους
με τους γονείς και τους συνομηλίκους τους και επίσης αντιμετωπίζουν
υψηλότερα επίπεδα κινδύνου που συνδέονται με αυτά. Οι μελέτες έχουν
δείξει ότι οι ενήλικες γυναίκες έχουν περισσότερες πιθανότητες από τους
άνδρες να εμφανίσουν σημάδια κατάθλιψης, λόγω κάποιου αγχωτικού
γεγονότος της ζωής.
Οι κοινωνικοί ρόλοι και οι πολιτιστικές επιρροές: Υπάρχει η θεωρία ότι
οι γυναίκες που γίνονται νοικοκυρές και μητέρες θεωρούν ότι ο ρόλος τους
υποτιμάται από την κοινωνία, ενώ οι γυναίκες που επιδιώκουν μια
σταδιοδρομία εκτός σπιτιού στον εργασιακό χώρο μπορεί να αντιμετωπίσουν
διακρίσεις και ανισότητα στη δουλειά ή μπορεί να αισθάνονται εσωτερικές
συγκρούσεις μεταξύ του ρόλου τους ως σύζυγοι και μητέρες με αυτόν της
δουλειάς τους. Λόγω των κοινωνικών συνθηκών, οι ανεπιθύμητες ενέργειες
που σχετίζονται με τη ζωή των παιδιών, τη στέγαση ή την αναπαραγωγή
μπορεί να χτυπήσουν ιδιαίτερα σκληρά τις γυναίκες, επειδή
αντιλαμβάνονται αυτές τις ‘’περιοχές’’ ως σημαντικές για τον ορισμό
τους από τον εαυτό τους και μπορεί να αισθάνονται ότι δεν έχουν
εναλλακτικούς τρόπους για να αυτοπροσδιοριστούν όταν απειλούνται αυτές
οι περιοχές.
Αρκετοί ερευνητές από την άλλη πλευρά υποστηριζουν ότι μπορεί να μην
υπάρχει πραγματική διαφορά μεταξύ των ανδρών και των γυναικών. Μερικοί
ακόμα πιστεύουν ότι μπορεί στην πραγματικότητα οι γυναίκες να ζητούν
βοήθεια συχνότερα από τους άνδρες ή να αναφέρουν τα συμπτώματά τους με
διαφορετικό τρόπο, που να οδηγεί στη διάγνωση συχνότερα από τους άνδρες.
Ωστόσο, άλλες μελέτες έχουν απορρίψει τις θεωρείες αυτές και τονίζουν
πως οι γυναίκες αντιμετωπίζουν σε μεγαλύτερο ποσοστό το πρόβλημα της
κατάθλιψης.
