Η ιστορία εν τάχει: 50 άνθρωποι έπαιρναν μέρος σε ένα σεμινάριο. Ξαφνικά
ο επικεφαλής διοργανωτής και ομιλητής του σεμιναρίου σταμάτησε την
ομιλία του και μοίρασε σε κάθε έναν από τους συμμετέχοντες ένα μπαλόνι
και ένα μαρκαδόρο. Και τους ζήτησε να γράψουν το όνομα τους πάνω στο
μπαλόνι.Μετά έβαλε και τα 50 μπαλόνια σε ένα δωμάτιο. Στη συνέχεια ζήτησε από τους συμμετέχοντες να μπουν στο δωμάτιο και να βρουν το μπαλόνι με το όνομα τους. Η πιο απλή λέξη που περιγράφει αυτό που ακολούθησε είναι: ΠΑΝΙΚΟΣ. 50 άνθρωποι έψαχναν με τρελούς ρυθμούς, σπρώχνονταν και συγκρούονταν ο ένας πάνω στον άλλο. Σε 5 λεπτά στέκονταν ασθμαίνοντας και ούτε ένας δεν είχε βρει το μπαλόνι του.
Κατόπιν, ο διοργανωτής τους ζήτησε να πιάσουν το πρώτο μπαλόνι που θα βρουν και να το δώσουν σε αυτόν του οποίου το όνομα έγραφε το μπαλόνι. Σε λιγότερο από 5 λεπτά όλοι είχαν τα μπαλόνια τους στα χέρια τους.
Η πρώτη φράση του ομιλητή τους έκανε όλους να σωπάσουν σκεφτικοί:
«Ακριβώς αυτό συμβαίνει στη ζωή μας. Όλοι ψάχνουμε σαν τρελοί την ευτυχία τριγύρω, χωρίς να ξέρουμε πού είναι. Η ευτυχία μας όμως εξαρτάται από την ευτυχία των άλλων. Δώστε τους ευτυχία και θα σας ανταποδώσουν δίνοντας σας τη δική σας ευτυχία...».
Το παραπάνω πείραμα μπορεί να φαντάζει απλό είναι όμως ένα καθ' όλα επιστημονικό πείραμα (με τα επιστημονικά κριτήρια της επαναληψιμότητας και της συνάφειας).
Ηθικό δίδαγμα δεν προκύπτει. Μόνον μια απλή διαπίστωση που ίσως καλό θα ήταν να τη σκεφτούμε.
Μάλιστα αν θέλετε, μπορείτε να επαναλάβετε το πείραμα κι εσείς με φίλους και γνωστούς.
πηγη
