Πόσες φορές κάποιος φίλος ή συγγενής έχει έρθει και σου έχει πει ότι
δεν μπορεί να κάτσει μόνος στο σπίτι; Όχι επειδή φοβάται τους κλέφτες ή
τους μυστήριους ήχους της νύχτας ούτε τον σεισμό. Δεν μιλάω για εμμονές
και φοβίες που εμφανίζονται μόνο βραδιάτικα. Για μέρα μεσημέρι λέω.
Τώρα τελευταία λοιπόν, το ακούω συχνά αυτό το “δεν μπορώ μόνος,
βαριέμαι” ή “δεν μπορώ γιατί σκέφτομαι αν είμαι μόνος/η και σκέφτομαι
πολύ” ή το ”θέλω να είμαι συνέχεια έξω, τι να κάνω σπίτι;”
Σε ένα σύστημα αξιών πάντως που ευνοεί την εξωστρέφεια και σε μια κοινωνία όπου κάποιος μπορεί να έχει 5.000 φίλους και βάλε, με την βοήθεια των μέσων κοινωνικής δικτύωσης θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι το να αποζητάς να μείνεις μόνος/η σου, αποτελεί κάποιου είδους πρόβλημα ή κινδυνεύεις να χαρακτηριστείς το λιγότερο αντικοινωνικός στην καλύτερη περίπτωση.
Το φυσιολογικό μπορεί να έλεγε κάποιος θα ήταν να θες να βρίσκεσαι με
κόσμο. Θυμάμαι χαρακτηριστικά όταν ήμουν στο δημοτικό ξαφνικά εκεί πάνω
στο παιχνίδι με τις φίλες μου (παίζαμε σχοινάκι θυμάμαι) θα σταματούσα
και θα τους έλεγα ”πάω μια βόλτα” και θα έτρεχα προς τα πάνω προς την
κεντρική πύλη του σχολείου όπου θα κοιτούσα τον κόσμο έξω από τα
κάγκελα. Μπορεί και να σκεφτόμουν “πότε θα βγω από εδώ μέσα” ή “γιατί το
έκανα τώρα αυτό;” δεν ξέρω, δεν θυμάμαι. Αυτό που ξέρω είναι ότι
αποζητούσα να μένω μόνη μου κι όταν καταλάβαινα ότι μπορούσα να ασκώ
αυτό μου το δικαίωμα ηρεμούσα. Όταν μεγάλωσα λίγο παραπάνω συνέχισα να
το κάνω ακόμα και στις διακοπές σε σημείο που έφτασα να παρεξηγούμαι και
με φίλους. Πολύ στεναχωριόμουν που δεν καταλάβαιναν. Αλλά δεν έπαψα να
το κάνω ακόμα και σήμερα γιατί για εμένα είναι ανάγκη.
Μα να μην μπορείς να κάτσεις με εσένα τον ίδιο;
Εντάξει και εγώ το έχω πάθει δεν το αρνούμαι, αλλά δεν μπορώ να διανοηθώ άνθρωπο που να το αισθάνεται συνέχεια. Μπορεί να είναι τα υπαρξιακά των τριάντα και άνω; Υπάρχει περίπτωση τα άτομα που εκδηλώνουν αυτό το θεματάκι να είναι απλά υπερβολικά εξωστρεφή και να θέλουν διαρκώς κάποιου είδους επαφή με κόσμο; Όμως όσο εξωστρεφής και να είσαι κάποια στιγμή θα γυρίσεις και σπίτι σου και θα μείνεις και μόνος. Και τι πάει να πει ”δεν θέλω να σκέφτομαι;” ‘Οταν είσαι με άλλους δεν σκέφτεσαι; Δεν σκεφτόμαστε μόνο όταν κοιμόμαστε. Α ναι.. και τελείως καθόλου όταν βλέπουμε τηλεόραση φυσικά.
Γνωρίζω οτι ο κάθε άνθρωπος περνάει κατά καιρούς τις ”φάσεις” του και οι εποχές που διανύουμε είναι αναμφισβήτητα δύσκολες όπως επίσης γνωρίζω ότι το να μπορείς να μιλήσεις με τον κολλητό/ή σου έστω και για λίγη ώρα όταν έχεις τις μαύρες σου είναι βάλσαμο. Αλλά τι γίνεται με το πολύτιμο φορτίο που κουβαλάς μονίμως μέσα σου; Τον εαυτό σου το ίδιο; Με αυτόν πότε ήταν η τελευταία φορά που συνομίλησες και που βγάλατε άκρη παρεούλα για οτιδήποτε μπορεί να σε προβληματίζει; Που συμφιλιώθηκες και που τον συγχώρησες;
Την χρειαζόμαστε την σιωπή όπως το νερό.
Γι αυτό και όσοι κάνουν διαλογισμό είναι και πιο ήρεμοι. Κι όταν λέω διαλογισμό δεν αναφέρομαι σε συγκεκριμένες περίπλοκες τεχνικές όπου στο τέλος καταφέρνεις και αιωρείσαι. Εννοώ τη συνειδητοποίηση της ύπαρξής μας. Το να μπορείς να κάθεσαι μόνος/η εσύ και αυτή. Να είστε Ένα. Μπροστά σε μια όμορφη θέα. ‘Η πολύ απλά κοιτώντας ένα δέντρο ή κι ένα μυρμηγκάκι. Αυτή η ίδια δύναμη που μπορεί να σου πει τα πιο γλυκά ψέμματα και τις πιο σκληρές αλήθειες. Εσύ. Θα ήταν λυτρωτικό αν μπορούσες να το εφαρμόσεις χωρίς να αισθάνεσαι περίεργος και οι ψυχολόγοι θα ήταν αχρείαστοι, βάζω στοίχημα.
Οι πιο δημιουργικοί άνθρωποι λέγεται ότι είναι εσωστρεφείς γιατί πολύ απλά μπορούν να συνυπάρξουν με τον εαυτό τους και να αποτυπώσουν το ψιθύρισμα αυτό της ψυχής τους σαν άλλοι θεοί στον καμβά, στο χαρτί, γράφοντας, ζωγραφίζοντας, φωτογραφίζοντας και η λίστα δεν έχει τελειωμό. Πολλοί συγγραφείς συνηθίζουν να γράφουν το βράδυ γιατί λένε οτι εκείνη την ώρα έχει περισσότερη ησυχία. Οι πιο καλές ιδέες σε επισκέπτονται όχι απαραίτητα τη νύχτα αλλά την πιο ήσυχη ώρα και σου ψιθυρίζουν στο αυτί όταν σε βρίσκουν μόνο/η. Γιατί αυτές μας βρίσκουν και όχι εμείς αυτές. Ο καλλιτέχνης είναι βαθιά συνδεδεμένος με την σιωπή κι γι’αυτό η δημιουργία του είναι πολλές φορές και λυτρωτική.
Ποια τα συμπεράσματα από όλα αυτά; Απλά τα πράγματα, μείνε μόνος/η στο σπίτι και διάλεξε τις σκέψεις σου προσεχτικά λες και είναι πολύτιμα διαμάντια. Κάποιες φορές όσο υπέροχους φίλους και να έχεις, για τις λύσεις στα οποιαδήποτε προβλήματά σου, οφείλεις να κοιτάξεις μέσα σου και να επισκεφτείς εσένα τον ίδιο στην γλυκιά αγκαλιά της σιωπής. Γιατί η αλήθεια δεν κρύβεται μόνο εκεί έξω αλλά και μέσα σου.
Της Νάνσυ Καρά
Πηγή
Σε ένα σύστημα αξιών πάντως που ευνοεί την εξωστρέφεια και σε μια κοινωνία όπου κάποιος μπορεί να έχει 5.000 φίλους και βάλε, με την βοήθεια των μέσων κοινωνικής δικτύωσης θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι το να αποζητάς να μείνεις μόνος/η σου, αποτελεί κάποιου είδους πρόβλημα ή κινδυνεύεις να χαρακτηριστείς το λιγότερο αντικοινωνικός στην καλύτερη περίπτωση.
Μα να μην μπορείς να κάτσεις με εσένα τον ίδιο;
Εντάξει και εγώ το έχω πάθει δεν το αρνούμαι, αλλά δεν μπορώ να διανοηθώ άνθρωπο που να το αισθάνεται συνέχεια. Μπορεί να είναι τα υπαρξιακά των τριάντα και άνω; Υπάρχει περίπτωση τα άτομα που εκδηλώνουν αυτό το θεματάκι να είναι απλά υπερβολικά εξωστρεφή και να θέλουν διαρκώς κάποιου είδους επαφή με κόσμο; Όμως όσο εξωστρεφής και να είσαι κάποια στιγμή θα γυρίσεις και σπίτι σου και θα μείνεις και μόνος. Και τι πάει να πει ”δεν θέλω να σκέφτομαι;” ‘Οταν είσαι με άλλους δεν σκέφτεσαι; Δεν σκεφτόμαστε μόνο όταν κοιμόμαστε. Α ναι.. και τελείως καθόλου όταν βλέπουμε τηλεόραση φυσικά.
Γνωρίζω οτι ο κάθε άνθρωπος περνάει κατά καιρούς τις ”φάσεις” του και οι εποχές που διανύουμε είναι αναμφισβήτητα δύσκολες όπως επίσης γνωρίζω ότι το να μπορείς να μιλήσεις με τον κολλητό/ή σου έστω και για λίγη ώρα όταν έχεις τις μαύρες σου είναι βάλσαμο. Αλλά τι γίνεται με το πολύτιμο φορτίο που κουβαλάς μονίμως μέσα σου; Τον εαυτό σου το ίδιο; Με αυτόν πότε ήταν η τελευταία φορά που συνομίλησες και που βγάλατε άκρη παρεούλα για οτιδήποτε μπορεί να σε προβληματίζει; Που συμφιλιώθηκες και που τον συγχώρησες;
Την χρειαζόμαστε την σιωπή όπως το νερό.
Γι αυτό και όσοι κάνουν διαλογισμό είναι και πιο ήρεμοι. Κι όταν λέω διαλογισμό δεν αναφέρομαι σε συγκεκριμένες περίπλοκες τεχνικές όπου στο τέλος καταφέρνεις και αιωρείσαι. Εννοώ τη συνειδητοποίηση της ύπαρξής μας. Το να μπορείς να κάθεσαι μόνος/η εσύ και αυτή. Να είστε Ένα. Μπροστά σε μια όμορφη θέα. ‘Η πολύ απλά κοιτώντας ένα δέντρο ή κι ένα μυρμηγκάκι. Αυτή η ίδια δύναμη που μπορεί να σου πει τα πιο γλυκά ψέμματα και τις πιο σκληρές αλήθειες. Εσύ. Θα ήταν λυτρωτικό αν μπορούσες να το εφαρμόσεις χωρίς να αισθάνεσαι περίεργος και οι ψυχολόγοι θα ήταν αχρείαστοι, βάζω στοίχημα.
Οι πιο δημιουργικοί άνθρωποι λέγεται ότι είναι εσωστρεφείς γιατί πολύ απλά μπορούν να συνυπάρξουν με τον εαυτό τους και να αποτυπώσουν το ψιθύρισμα αυτό της ψυχής τους σαν άλλοι θεοί στον καμβά, στο χαρτί, γράφοντας, ζωγραφίζοντας, φωτογραφίζοντας και η λίστα δεν έχει τελειωμό. Πολλοί συγγραφείς συνηθίζουν να γράφουν το βράδυ γιατί λένε οτι εκείνη την ώρα έχει περισσότερη ησυχία. Οι πιο καλές ιδέες σε επισκέπτονται όχι απαραίτητα τη νύχτα αλλά την πιο ήσυχη ώρα και σου ψιθυρίζουν στο αυτί όταν σε βρίσκουν μόνο/η. Γιατί αυτές μας βρίσκουν και όχι εμείς αυτές. Ο καλλιτέχνης είναι βαθιά συνδεδεμένος με την σιωπή κι γι’αυτό η δημιουργία του είναι πολλές φορές και λυτρωτική.
Ποια τα συμπεράσματα από όλα αυτά; Απλά τα πράγματα, μείνε μόνος/η στο σπίτι και διάλεξε τις σκέψεις σου προσεχτικά λες και είναι πολύτιμα διαμάντια. Κάποιες φορές όσο υπέροχους φίλους και να έχεις, για τις λύσεις στα οποιαδήποτε προβλήματά σου, οφείλεις να κοιτάξεις μέσα σου και να επισκεφτείς εσένα τον ίδιο στην γλυκιά αγκαλιά της σιωπής. Γιατί η αλήθεια δεν κρύβεται μόνο εκεί έξω αλλά και μέσα σου.
Της Νάνσυ Καρά
Πηγή
