Της Ζωής Γούσιου.
“Je ne regrette rien” μου είπαν οι φίλοι μου οι Γάλλοι.
Και οι Γερμανοί μου το γράψανε και με μελάνι- στο χέρι. Σφραγίδα στην είσοδο ενός μαγαζιού κρυμμένου στην ταράτσα ενός χώρου στάθμευσης αυτοκινήτων.
Και κάπου εκεί είχανε δίκιο. Εκπληκτικός ο τρόπος που αποφάσισαν να μας το θυμίσουν! Μικρές πράξεις με ένα μεγάλο νόημα. Άλλωστε οι αλλαγές ξεκινάνε από μικρά πράγματα σαν και αυτό. Το κράτησα λοιπόν, εμπνεύστηκα και θυμήθηκα…
Δε μετανιώνω για τίποτα.
Ούτε για τα χέρια που κράτησα.
Για τις αγκαλιές που έρχονται και φεύγουν.
Για τα μάτια που έχασα.
Για εκείνα τα μπλε που χαραμίστηκαν.
Για τους ουρανούς που ζητιάνεψα κι έφυγαν.
Για τα τέλη που ήρθαν πριν καν γίνουν αρχές.
Ούτε και για εκείνα που ποτέ δεν πάλεψα αρκετά για να πετύχω.
Αυτά με φέρανε ως εδώ. Για όλα αυτά είμαι περήφανη. Αυτή είναι η ιστορία μου. Και πάντα προσπαθούσα και θα προσπαθώ, κάθε μου πράξη να είναι υποκινούμενη από την αγάπη. Πάντα και για τα πάντα, βάζω την καρδιά μου μπροστά και με αυτήν πορεύομαι.
Η μικρή μέχρι στιγμής ζωή μου, ένα από τα πράγματα που με δίδαξε είναι να μη μετανιώνω. Και το παρελθόν μου να το κρατάω ασπίδα μου αλλά και σημαία. Όλα όσα πέρασα, λάθη και σωστά, φτιάξανε τον άνθρωπο που είμαι σήμερα. Και ευχαριστώ όλους τους ανθρώπους που συνέβαλαν σε αυτό το ταξίδι μέχρι σήμερα.
Αυτούς που με έβλαψαν, τους ευχαριστώ γιατί με έμαθαν να αγαπώ τον εαυτό μου. Μου υπενθύμισαν την αξία μου, και τη δύναμη που κρύβω μέσα μου, να σηκώνομαι κάθε φορά που με ρίχνουν.
Ευχαριστώ όμως και όλους τους υπόλοιπους, που ήταν δίπλα μου και με στήριζαν, με βοηθούσαν να σηκωθώ όταν είχα κουραστεί από όλα τα υπόλοιπα, όταν ξεχνούσα πόσο όμορφη είναι η ζωή, όταν έχανα την πίστη μου, όταν ξεχνούσα τη δύναμη της ψυχής μου. Όλους αυτούς τους αγαπώ, γιατί μου υπενθυμίζουν κάθε φορά ότι το να ζεις είναι το ομορφότερο συναίσθημα στον κόσμο!
αναπνοές
