Η αλήθεια είναι καλό να λέγεται και ν’ ακούγεται. Πρέπει ν΄ ανοίγουν μερικοί το στόμα τους και να τη λένε όσο πικρή κι αν είναι. Αυτό όμως είναι σπάνιο πλέον κι ειδικά στον ερωτικό τομέα χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα. Όλο ερωτηματικά είμαστε, όλο μετράμε τα κατά και τα υπέρ, περιμένουμε να δούμε και ν’ ακούσουμε αυτό το κάτι που θα μας δώσει τη σιγουριά.
Ο χρόνος που μας κυνηγάει κι εμείς δεν τον προφταίνουμε, είναι, νομίζουμε, η πηγή όλων των κακών. Κι εμείς στο άκουσμα αυτής της βαρυσήμαντης λέξης στεκόμαστε πάντα σούζα. Ε λοιπόν, πρέπει να σταματήσουμε να πιστεύουμε σε φούμαρα. Ο χρόνος είναι πάντα άπλετος για όλα εκείνα που θέλουμε να κάνουμε. Μόνο για κείνα όμως. Ο χρόνος είναι τόσος όση κι η επιθυμία του άλλου για σένα.
Το καλύτερο βέβαια, θα ήταν να τη μάθεις την αλήθεια και πολύ περισσότερο να βρούνε το θάρρος να στην πουν κατάμουτρα. «Δεν έχω χρόνο για σένα, αλλά έχω για τους άλλους», κάπως έτσι θα έμοιαζε η αλήθεια, αν σου την έλεγαν. Και τι ωραία που θα ήταν, αν ήταν όλα τόσο απλά και ξεκάθαρα, αλλά δεν είναι.
Το μόνο σίγουρο είναι πως ο ερωτευμένος χρόνο βρίσκει πάντα. Αν δεν τον βρίσκει δε σημαίνει ότι δεν τον έχει. Φυσικά και τον έχει απλά επιλέγει να μην τον αφιερώσει σε σένα. Για κάποιον άλλον θα χτυπάει η καμπάνα μάλλον. Εκείνο το «δεν έχω χρόνο» ίσως τελικά και να είναι το μεγαλύτερο ψέμα όλων των εποχών. Η αλήθεια είναι πως δεν είσαι προτεραιότητά του και καλά θα κάνει ο εγκέφαλός σου από ‘δω και πέρα να συνδέει αυτές τις δύο φράσεις, το «δεν έχω χρόνο» και το «δεν είσαι προτεραιότητά μου», αυτόματα. Πάνε πακέτο, αλλά μην περιμένεις να τις ακούσεις και τις δύο μαζί για να τις πιστέψεις. Η μία μόνο πρέπει να σου αρκεί για να κάνεις τη σύνδεση και να πράξεις αναλόγως.
Τώρα αν εσένα δε σου αρέσει να έρχεσαι δεύτερος, είναι άλλο κεφάλαιο. Πάντως όποιος δεν έχει χρόνο για σένα, σίγουρα έχει για κάποιον άλλο και μην το παίρνεις τόσο βαριά και κατάκαρδα. Δε γίνεται πάντα να συμπίπτουν οι δικές μας προτεραιότητες με εκείνες των άλλων. Ούτε είναι βέβαια στο χέρι μας να γίνουμε η προτεραιότητα κάποιου. Δε γίνονται αυτά με το ζόρι, οικειοθελώς γίνονται.
Όσο κι αν σε πονάει, αυτό που έχεις να κάνεις είναι ν’ αλλάξεις κι εσύ με τη σειρά σου τις προτεραιότητές σου και να τις ανακατατάξεις απ’ την αρχή. Δύσκολο μεν αλλά εφικτό δε. Αν σ’ έχουν δεύτερο, εσύ να τους έχεις τρίτους, μόνο έτσι επιβιώνει κανείς. Το δέχεσαι, το χωνεύεις και προχωράς παρακάτω. Σιωπηλά, χωρίς θυμό και χωρίς ιστορίες για αγρίους. Είναι πολύτιμος κι ο δικός σου χρόνος και δεν πρέπει να τον χαραμίζεις σε λάθος άτομα.
Κι αν εμβαθύνεις λίγο, θα δεις ότι αυτός που δεν έχει χρόνο για σένα, δεν έχει χρόνο για την ίδια σου την προσωπικότητα. Δεν έχει χρόνο ούτε για τα αισθήματά σου ούτε μπορεί ν’ ασχοληθεί με την ψυχούλα σου. Επομένως, γιατί εσύ να δώσεις έστω και λίγα δευτερόλεπτα σ’ εκείνον; Ειλικρινά, δεν αξίζει τον κόπο.
Αυτό που αξίζει και πρέπει να το θυμάσαι, όπου βρεθείς κι όπου σταθείς, είναι πως ο χρόνος και τα θέλω σου είναι ιερά κι ο καθένας εκεί έξω έχει την υποχρέωση να τα σέβεται. Δεν υπάρχει λόγος να τα ξοδεύεις δεξιά κι αριστερά, αν έχεις και την παραμικρή αμφιβολία ότι δε θα εκτιμηθούν.
Ο άνθρωπός σου επιβάλλεται δια ροπάλου κι είναι αυτονόητο πως θα σ’ έχει ορίσει ως προτεραιότητά του πριν εσύ προλάβεις καν να το σκεφτείς. Κι εσύ θα κάνεις το ίδιο για εκείνον γιατί αυτά είναι αλληλένδετα. Αν βλέπεις ότι δεν είναι, δεν έχει νόημα να το ζορίζεις. Δεν είναι ο άνθρωπός σου κι εσύ δεν είσαι ο δικός του. Το «δεν έχω χρόνο» δεν υπάρχει. Το μόνο που υπάρχει είναι το «δεν είσαι προτεραιότητα».
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
