Να σπας τους κανόνες,
να συγχωρείς γρήγορα,
να φιλάς αργά,
να αγαπάς ειλικρινά,
να γελάς ασυγκράτητα…
Και ποτέ μην μετανιώνεις γι’ αυτά που σε έκαναν να χαμογελάσεις!
Η ζωή μας είναι γεμάτη προκλήσεις στις οποίες καλούμαστε να
ανταποκριθούμε. Συνήθως οι μεγαλύτερες προκλήσεις είναι εκείνες που μας
φέρνουν αλλαγές.
Αντί να τις φοβόμαστε, καλά είναι να τις χαιρόμαστε, γιατί οι αλλαγές βοηθούν στην εξέλιξή μας.
Την θέλουμε ή όχι την εξέλιξη; Η επιλογή είναι δική μας. Πάντως καλά
είναι να ξέρουμε ότι η αλλαγή είναι το μόνο σταθερό κομμάτι της ζωής
μας! Όσο πιο πρόθυμοι είμαστε να την αγκαλιάσουμε, τόσο πιο
προετοιμασμένοι θα είμαστε για μια μεταβατική περίοδο την οποία
αναγκαστικά πρέπει να περάσουμε ώσπου να ολοκληρωθεί η αλλαγή. Όταν
κάνουμε μια αλλαγή από αγάπη, τότε αυτή έχει διάρκεια ενώ, αντίθετα, αν η
αλλαγή είναι αποτέλεσμα φόβου, συνήθως δεν κρατάει για πολύ καιρό.
Οι πράξεις μας έχουν κυκλικές συνέπειες, δηλαδή καταλήγουν με κάποιον
μυστηριώδη για μας μηχανισμό, πίσω σε μας. Αργά ή γρήγορα… Αυτή η
κυκλικότητα ισχύει για όλες τις ενέργειές μας, όχι μόνο για τις υλικές
αλλά και για τα αισθήματα και τις σκέψεις μας. Και αυτές είναι πράξεις.
Το γεγονός της επιστροφής των συνεπειών σε μας οφείλεται στην ενότητα
των πάντων. Κάνουμε μια πράξη, επηρεάζονται τα πάντα και τελικά εμείς.
Ίσως το σημαντικότερο λιθαράκι που μας οδηγεί στην πραγμάτωση, την
ολοκλήρωση της ζωής μας, δεν είναι τόσο να γνωρίζουμε πώς να
απορρίπτουμε όποιον και ότι μπαίνει εμπόδιο στο δρόμο μας ή στενεύει
τους ορίζοντές μας, αλλά να αποδεχόμαστε οτιδήποτε αγγίζει την καρδιά
μας.
Να μάθουμε να καλλιεργούμε αρμονικές σχέσεις. Να τις μεταχειριζόμαστε
έτσι ώστε να μεγαλώσουν και να δυναμώσουν. Να περιβάλλουμε τον εαυτό μας
από αρμονικούς ανθρώπους και να αρχίσουμε να βλέπουμε τον κόσμο σαν μια
μεγάλη οικογένεια.
Σχετικές έρευνες υποστηρίζουν ότι: Οι δεσμοί με φίλους, με την
οικογένεια και η προσφορά βοήθειας προς τους άλλους αποδεικνύονται από
τους πιο ισχυρούς παράγοντες της ευτυχίας- και αυτό όχι μόνο χάρη στην
ταύτιση και την οξυτοκίνη αλλά και στο γεγονός ότι δίνουν ένα νόημα και
έναν σκοπό στη ζωή.
Η άκρατη άρνηση, δυστυχώς, μεταμορφώνεται πολύ συχνά σε χιονοστιβάδα,
που στο πέρασμά της συμπαρασύρει τη βαθύτερη αλήθεια του εαυτού μας και
μας κάνει να την ξεχνάμε και να βρισκόμαστε εγκλωβισμένοι σε άλλα
μονοπάτια εξαιτίας των φόβων και των πιστεύω μας.
Δεν είμαστε λίγοι όσοι αντιμετωπίζουμε σε κάποιες φάσεις της ζωής μας
δυσκολίες να νιώσουμε ευτυχισμένοι. Μπορεί να έχουμε μια καλή δουλειά,
έναν καλό σύζυγο, ισορροπημένες οικογενειακές σχέσεις και παρ’ όλα αυτά
να νιώθουμε ότι η ζωτικότητά μας είναι πεσμένη ή ότι οι τάσεις
«κατάθλιψης» έχουν γίνει η σκιά μας.
Πόσες φορές δεν έχουμε πει τη φράση «δεν νιώθω ότι είμαι o εαυτός μου»;
«Μήπως πίσω από αυτό το φαινομενικά «αναίτιο» ανικανοποίητο συναίσθημα
για τη ζωή μας», μας διευκρινίζει o Μ. Σοχ, «ξεπροβάλλει απλώς το ότι
δεν ζούμε τη ζωή που εμείς επιλέξαμε, αλλά εκείνη που μας χάραξαν
κάποιοι άλλοι – κοινωνικά πρότυπα, δάσκαλοι, γονείς, σύζυγος, παιδιά,
φίλοι»;
Όμως, λέμε «NAI» στη ζωή όταν δεχτούμε την αλήθεια που φωλιάζει μέσα
μας, όταν τελικά παραδοθούμε άνευ όρων στα πιο ενδόμυχα όνειρά μας.
O δρόμος που θα μας χαρίσει την εσωτερική μας αλήθεια προϋποθέτει να
προβάλουμε μερικά τολμηρά «όχι» στις κοινωνικές συμβάσεις, στις
προσδοκίες και την προβολή που ασκούν οι άλλοι πάνω μας, στα συστήματα
γνώσης και αξιών, στις συνήθειές μας και στις δικλίδες ασφαλείας μας.
Τελικά πρέπει να παραδεχτούμε ότι οι διάφοροι ανθρώπινοι φόβοι μας είναι αυτοί που μας φρενάρουν.
• Θα πετύχουμε;
• Μήπως αγοράσαμε το σπίτι μας πολύ ακριβά;
• Θα το μετανιώσουμε;
• Γιατί να μην το τολμήσουμε;
• Ποιοι είναι οι πραγματικοί κίνδυνοι – και όχι αυτοί που φτιάχνει το μυαλό μας;
• Πώς μπορούμε να ξέρουμε εκ των προτέρων αν o δρόμος που μας ανοίγεται είναι και o σωστός;
Για ένα πράγμα μπορούμε να είμαστε σίγουροι:
Δεν θα μετανιώσουμε ποτέ για τις στιγμές που είπαμε το μεγάλο «ΝΑΙ» στη
ζωή, ακόμη και στις περιπτώσεις που αποτύχαμε. Γιατί όταν εναρμονιστούμε
με τη δυναμική που έχουν τα όνειρά μας, νιώθουμε απίστευτα ζωντανοί.
Μόνο όταν δούμε τη ζωή σαν μια περιπέτεια, ένα παιχνίδι, ένα εκστατικό
χορό, μια μουσική ουράνια μόνο τότε μπορούμε να ξεφύγουμε από τα όρια
του σώματος, της λογικής και του παγιωμένου νου. Μόνο τότε μπορούμε να
νιώσουμε την ύπαρξη του άπειρου.
